รูปแบบการดำเนินงานของโครงการได้รับการออกแบบให้เป็นการแลกเปลี่ยนสองทิศทาง นักศึกษาและอาจารย์ไม่ได้เป็นเพียงผู้ให้ความรู้ แต่ยังเป็นผู้เรียนรู้จากภูมิปัญญาท้องถิ่น การจัดเวิร์กช็อปร่วมกันระหว่างชาวบ้านกับนักศึกษา การสำรวจและบันทึกองค์ความรู้ท้องถิ่น และการร่วมกันพัฒนาแนวทางการแก้ไขปัญหาของชุมชน ล้วนเป็นการสร้างสรรค์ความรู้ใหม่ที่เกิดจากการผสมผสานระหว่างวิทยาศาสตร์สมัยใหม่กับภูมิปัญญาดั้งเดิม

กลุ่มผู้ได้รับประโยชน์จากโครงการครอบคลุมหลายภาคส่วน ชาวบ้านในพื้นที่ได้รับความรู้และเทคโนโลยีใหม่ที่สามารถนำไปประยุกต์ใช้ในการปรับปรุงคุณภาพชีวิต เด็กและเยาวชนในชุมชนได้รับแรงบันดาลใจในการศึกษาต่อและเห็นแนวทางการพัฒนาตนเองที่หลากหลาย ผู้สูงอายุซึ่งเป็นเจ้าของภูมิปัญญาได้รับการยอมรับและมีโอกาสถ่ายทอดความรู้สู่คนรุ่นใหม่

สำหรับนักศึกษาและอาจารย์ผู้เข้าร่วม พวกเขาได้รับประสบการณ์การเรียนรู้นอกห้องเรียนที่มีคุณค่า ได้ฝึกฝนทักษะการสื่อสาร การทำงานเป็นทีม และการแก้ไขปัญหาในสถานการณ์จริง ความเข้าใจเกี่ยวกับความซับซ้อนของปัญหาสังคมและแนวทางการแก้ไขที่เหมาะสมกับบริบทท้องถิ่นจะเป็นทุนทางปัญญาที่มีค่าสำหรับการทำงานในอนาคต

ผลกระทบต่อชุมชนและสิ่งแวดล้อมของโครงการมีทั้งในระยะสั้นและระยะยาว ในระยะสั้น ชุมชนได้รับการถ่ายทอดความรู้และเทคโนโลยีที่สามารถนำไปใช้ประโยชน์ได้ทันที เช่น เทคนิคการเกษตรอินทรีย์ การจัดการขยะ หรือการพัฒนาผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น ในระยะยาว การสร้างเครือข่ายความร่วมมือระหว่างมหาวิทยาลัยกับชุมชนจะเป็นรากฐานสำคัญสำหรับการพัฒนาที่ยั่งยืน